Συνεργασία με Πολιτιστικό Ίδρυμα Τραπέζης Κύπρου
Μου φαίνεται ότι όλα ξεκίνησαν καθώς έλυνα κάποια μέρα τα κορδόνια μου. Μετά τον συνηθισμένο περίπατο στην κοίτη του ποταμού και στην προσπάθεια να βγάλω τα παπούτσια τα χέρια μου κόλλησαν στον μικρό σπόρο που αγκιστρώθηκε στο κορδόνι μου. Το ερώτημα που γεννήθηκε αμέσως στο μυαλό μου είναι το μεγάλο μυστήριο που κλείνει μέσα του. Πως και πότε δηλαδή ένας σπόρος αποφασίζει να πει «ΩΡΑ ΝΑ ΦΥΤΡΩΣΩ».
Εδώ θυμήθηκα και τα λόγια της δασκάλας. Μας είπε ότι ένας σπόρος χρειάζεται ένα συνδυασμό από υγρασία, σωστή θερμοκρασία, φως και αέρα για να πάρει την μεγάλη απόφαση να ξεμυτίσει από το περίβλημα του.
Πόσο παρόμοια ένοιωσα κι εγώ! Άραγε και εγώ δεν χρειάζομαι τα ίδια στοιχεία για να ελευθερωθώ από το δικό μου περίβλημα; Να φυτρώσω! Σκέφτηκα ότι από τον ήλιο παίρνω το φως και την ζεστασιά, από την βροχή το νερό και από τον αέρα το οξυγόνο.
Εκείνη τη στιγμή ένοιωσα την ανάγκη να βγω έξω και να αναζητήσω αυτά τα βασικά στοιχεία που συνθέτουν τη ζωή. Από το παράθυρο του δωματίου μου δεν βλέπω πλέον δέντρα και ουρανό παρά μόνο ψηλά κτίρια…Μ’ αυτές τις σκέψεις πήρα την φωτογραφική μου και κατέβηκα στην κοίτη του ποταμού νοιώθοντας και εγώ σαν τον μικρό σπόρο που τον μετακινεί ο αέρας μέχρι να βρει το κατάλληλο μέρος για να φυτρώσει. Αποφάσισα να αναζητήσω το φως, το νερό και τον αέρα – τα στοιχεία της ζωής!
Προχώρησα στο δρόμο μου με την αίσθηση ότι με υπνωτίζουν οι πολύχρωμες και πανέμορφες αντανακλάσεις των δέντρων και φυτών στις λίμνες της κοίτης του ποταμού. Κατάλαβα πόσο σημαντικό στοιχείο είναι το νερό για να υπάρξει ζωή.
Σαν υπνοβάτης συνέχισα και σαν σε όνειρο μπήκα σε ηλιόλουστα μονοπάτια όπου το φως στο χορτάρι και στα φύλλα των δέντρων άρχισε να μου φαίνεται λαμπρό. Παρατηρώντας το παιγνίδι των ηλιαχτίδων πάνω στα φύλλα και πάλιν θυμήθηκα τα λόγια της δασκάλας. Αυτό το άπλετο οξυγόνο που μου γέμιζε τα πνευμόνια, μου το χάριζαν τα φύλλα απορροφώντας το φως για να συνθέσουν το πράσινο τους, την χλωροφύλλη.
Ανάμεσα στις φυλλωσιές πρόσεξα για πρώτη φορά κάποιες μυστήριες μορφές να με κοιτάζουν. Συνεχίζοντας το δρόμο μου, ένοιωσα το παράξενο αίσθημα ότι κάποιοι με ακολουθούν ˙ αισθάνθηκα ότι μέσα στα δέντρα κρύβονταν κάποιες παράξενες μορφές που κάποτε έμοιαζαν με ανθρώπους και κάποτε με ζώα που άρχισαν δειλά-δειλά να μου αποκαλύπτονται.
Στη συνέχεια άρχισαν αν μου μιλούν στην ξεχασμένη γλώσσα της μυθολογίας και μου είπαν ότι είναι οι δρυάδες, οι νύμφες του δάσους. Μέχρι να τις δω καλά-καλά, τις έχανα γιατί μετακινιόντουσαν συνέχεια με ακροβασίες μεταξύ κορμών και κλαδιών. Οι δρυάδες κινούνται αδιάκοπα μέσα στο δάσος «δασοπερπατώντας».
Γνώρισα επίσης και τις αμαδρυάδες, τις ψυχές των δέντρων. Αυτές οι νύμφες δεν μπορούν να δασοπερπατήσουν γιατί συνδέονται μόνο με ένα δέντρο. Οι αμαδρυάδες μου αποκάλυψαν και το μεγάλο μυστικό: γιατί κάποτε τα δέντρα δακρύζουν.
Όταν εμείς οι άνθρωποι κάνουμε ζημιά σε ένα δέντρο πληγώνουμε και την αμαδρυάδα. Παρ’ όλο όμως τον πόνο που νοιώθει ένα δέντρο όταν το πληγώνουμε διαφέρει πολύ από εμάς τους ανθρώπους γιατί ξέρει να συγχωρεί λες και ζει για να μας δίνει. Αντίθετα με μας, τα δέντρα δίνουν χωρίς να ζητούν ανταλλάγματα. Όταν πληγώσουμε ένα δέντρο, στο σημείο που ανοίγει η πληγή σχηματίζεται ένα μάτι. Το μάτι βλέπει αυτόν που τον πλήγωσε και αποτυπώνει την μορφή του. Όχι όμως σαν άνθρωπος για να εκδικηθεί αλλά σαν δέντρο για να συγχωρέσει. Μ’ αυτό τον τρόπο, δηλαδή δημιουργώντας, το δέντρο αποβάλλει και την όποια κακή σκέψη έκανε για τον άνθρωπο που τον πλήγωσε. Κάποιες αλλόκοτες μορφές δημιουργούνται όταν τα δέντρα κτυπηθούν από κεραυνούς ή θύελλες.
Θαύμασα την υπέροχη σοφία των δέντρων και συνάμα άρχισα και εγώ δειλά-δειλά να δακρύζω, ίσως από ανάγκη να απολογηθώ ή και από ανάγκη να τα ευχαριστήσω για όλα αυτά που τόσο άπλετα μας προσφέρουν.
Επιστρέφοντας στο σπίτι χάρηκα πολύ που κατάφερα να αποτυπώσω με την φωτογραφική μου όλη αυτή την εμπειρία μου γι’ αυτό και την συμμερίστηκα μαζί σας. Αυτό που θα χρειαστώ χίλια λόγια για να το περιγράψω στους γονείς μου με εσάς τους φίλους μου εύκολα μπορώ να το μοιραστώ με αυτές τις εικόνες. Ξέρετε, εμείς οι μικρότεροι διαθέτουμε φαντασία και μπορούμε να μιλούμε εύκολα και με εικόνες. Ας μην ξεχνούμε άλλωστε, όπως λέει και μια παλιά σοφία από την Ανατολή, μια εικόνα αξίζει χίλιες λέξεις.
Ένοιωσα μια βαθιά ικανοποίηση που κατάφερα να μιλήσω την ξεχασμένη γλώσσα των δέντρων. Ένοιωσα επίσης ότι από τώρα, η σχέση μου με τα δέντρα άλλαξε ριζικά.
