Επιθυμία μου ήταν να δημιουργήσω μια μικρή συλλογή από εικόνες με τις θείες και τη μάνα μου, αποκλειστικά για προσωπική χρήση. Ανάγκη επιτακτική να συλλάβω αυτές τις μορφές νοιώθοντας ότι στο μέλλον, με την προσεκτική μελέτη τους, θα ξαναζωντάνευα στη μνήμη αξέχαστες εικόνες, που είχαν σχέση με αγαπημένες γεύσεις, αντικείμενα, υφάσματα και ενδύματα, μαγειρικά σκεύη και ότι άλλο με συνδέει με αυτές.
Μελετώντας τις φωτογραφίες, αναζητούσα την εικόνα που περιέκλειε την απόλυτη αγνότητα της ύπαρξης τους. Τελικά, την ανακάλυπτα σε φωτογραφίες νεαρών κοριτσιών. Μια παρουσία απελευθερωμένη από όλους τους ρόλους που μάθαμε εμείς να αναθέτουμε: «η θεία μου», «η μάνα μου».
Ταξίδεψα αυτές τις εικόνες με μια αντίστροφη χρονολογική φορά κινούμενος πίσω στον χρόνο. Περιδιάβασα αντίστροφα τη ζωή των προσφιλών αυτών γυναικών. Ξεκινώντας από σημερινές εικόνες τους, κατέληγα, ταξιδεύοντας κάποτε μέχρι και τρία τέταρτα του αιώνα πίσω, μέσα από τη σύγχρονη ιστορία της Κύπρου, σε εικόνες νεαρών κοριτσιών, για να αντικρίσω την απόλυτη αγνότητα της παιδικής ηλικίας της θείας ή της μητέρας ως νεαρών τότε κοριτσιών.
Μου φαίνεται ότι και η ουσία της φωτογραφίας, όπως την αντιλαμβάνομαι, βρίσκεται μέσα σ’ αυτές τις εικόνες.
Επηρεασμένος από τον Roland Barthes και τις σκέψεις του στο βιβλίο Camera Lucida, δανείζομαι για λίγο κάποιες σκέψεις του:
«Αν όλες οι φωτογραφίες στο κόσμο συνθέτουν ένα λαβύρινθο, το κέντρο αυτού του λαβυρίνθου θα κατέληγε σ’ αυτές τις λιγοστές φωτογραφίες. Για τον Νίτσε,
ο άνθρωπος που συνηθίζει να χάνεται στον λαβύρινθο των σκέψεων του δεν ψάχνει τελικά για την αλήθεια αλλά για την Αριάδνη του».
Έτσι και για μένα αυτές οι φωτογραφίες αντιπροσωπεύουν τη δική μου Αριάδνη. ‘Όχι γιατί θα με βοηθήσουν να ανακαλύψω το κρυμμένο μυστικό, αλλά γιατί θα με οδηγήσουν στο νήμα που θα ακολουθήσω, για να ανακαλύψω την ουσία της φωτογραφίας.
Αποφάσισα ότι πρέπει να επανεξετάσω όλα τα επιχειρήματα και τα κίνητρα γύρω από τη φωτογραφία. Κατέληξα σε μια νέα θεώρηση σχετικά με την ουσία της φωτογραφίας την οποία θα αποκαλούσα σχέση αγάπης και θανάτου.
Ευχαριστώ τον Roland Barthes για την καθοδήγηση.
Ο Φωτογράφος
